Kulaklığımı takmış bangır bangır absürd bir müzik dinlediğim ve minübüsün en arka koltuğunda oturduğum bir an telefon caliyor ve müzik otamatikmen duruyor, ben de hem kısa bi konusma yapacagimdan hem de kulaklikla konusmayı sevmediğimden kulaklığın soketini çıkartıyor ama kulağımdaki kulaklıkları konusma sonrası tekrar müzik dinleyeceğim için indirmiyorum. telefonu kulağıma götürüyor kulaklığın üzerine dayayarak konuşuyor ve kapatıyorum. Sonrasında yeniden müziği devam ettir butonuna basarak telefon çalmadan evvelki haleti ruhiyeye bürünüp yolculuğuma devam ediyorum, fakat konuşma sonrası enteresan bir şekilde bütün gözler benim üzerimde bense kendimi kaptırdığım kulağımdaki müziğin çoskusu ve gazıyla heralde karizmatik konustum falan diye içten içe dusunmekte ve kabarmaktayım. bakışlar gitgide artiyor ben iyice meraklaniyorum, ve bir an minibüsün en güzel kızlarından bir tanesi hafif bir tebessümle ve el kol işaretleriyle bana bir şeyler anlatmaya çalışıyor, ben ise nezaketen kulagımdakı kulaklığı çıkarttığım anda dinlediğim şarkının kulaklıkta değil telefonda çaldığını çünkü konuştuktan sonra soketi takmadığımı farkediyorum. meğer dinlediğim o absürd şarkı yaklaşık 1 dakika boyunca minübüsün içerisindede yankılanıyormuş.
