eskiden kalemi elime aldığımda yazmaya başlıyorum ve rahatlıyorum diye bir cümle kurarlardı. şimdi o sözü biraz değiştirip klavyeyi aldım kucağıma diye başlıyoruz galiba. aldım kucağıma klavyemi, yazacağım sıkıntımı diyorum, bir yandan ayla'nın bağdat şarkısı çalıyor bir yandan da salaş duran ütüsüz yatağım beni bekliyor. ulan ayrılsam mı ayrılmasam mı diye sorarken buluyorum hep kendimi. ilk zamanlar böyle değildi noldu , neden beni kendi istekleri doğrultusunda değiştirmek istiyor, neden hep daha fazlasını istiyor diye hep soruyorum kendime. sonra kendimi kıyaslıyorum ve diyorum ki ben neden hiç sıkıntı çıkarmıyorum, en küçük meseleleri büyütmeye çalışmıyorum, ne giyerse kimle konuşursa konuşsun hep sonuna kadar güveniyorum... bi manita bulursun huyu az çok istediğin şekilde fakat o da seni kaybetmekten korkmayan biri çıkar. birinin seni çok sevmesini istersin ama herşeyine karışır, daraltır, seni kendi gösterişsiz hayatına çekmek ister , senin hayatına saygı duyacağı yerde. kimi kulun kölen olur ama içinden bir kıvılcım gelmez ki sen de karşılık verebilesin. erkek adam duygusal olmaz derler ama benimkisi duygusallık mıdır nedir bilmem fakat bu durumumdan pek hoşnut kaldığım söylenemez.
