giderek alıştığım ve beni ürkütmeye başlayan yaşama şeklidir. 7 senedir yalnız yaşama sürecinde gerçekten çok rahat ettiğim oldu. istediğim gibi takıldım canım sıkıldı gece çıktım istediğim zaman geldim, boxer ile oturdum kalktım, istediğim zaman istediğimi yedim, dilediğim gibi bağırdım, küfrettim, ağladım, seviştim.
öyle zamanlar oldu ki dört duvar arasında yalnız hissettim, dışarıya kendimi atmak istedim, arkadaşlarım gelsin istedim ve yalnızlık hissine esir oldum.
şu an geldiğim nokta ise beni ürkütücü. kız arkadaşım gelse rahatım kaçıyor hissi oluyor ve bir gün evlenirsem nasıl bir insanla aynı evi paylaşacağım düşünür oldum.
ama en önemlisi ailem yaşlandıkça onlarla geçirdiğim zamanları da özler oldum ve eve döndüğümde önüme gelen hazır yemek ve aile şefkatini özler oldum.
