Demirin saf halde göktaşları üzerinde dünyaya ulaşması aynı zamanda onun kullanımının da başlangıcıdır. Demir ilk olarak göktaşlarından elde edilmiştir. Dünya’da demir cevherinin çıkarılması M.Ö. 10 – 9. yüzyıllara rastlar ve Anadolu’da gerçekleşmiştir. Ancak bu metal Mısırlılarca işlenmiş ve Onlar gökten gelen bu metale ”Göğün Armağanı” ismini takmıştır. Sümerlerin de ”Göğün Madeni” demesine şaşırmamak gerekir. Bulunan ilk demir eşya örnekleri bu göksel armağandan yapılmıştır. Demek ki demirin Dünya’da işlenmesinden çok daha önce insanlar demiri “tanrıların bir armağanı” olarak nitelendirmekteydiler. Çünkü saf olarak ancak ve ancak göktaşlarında bulunan demiri elde etmişler ama henüz yer kabuğundaki cevherin üretimine geçmemişlerdi.
Kuran’ın ortaya çıktığı coğrafyada inançlar Sümer, Babil ve Mısır etkisini taşıyordu. Uygarlık açısından çok önemli bir element olan demir, mucizevi ve tanrı/tanrılar tarafından gönderilen bir şey olarak tanınıyordu. Gökten gelmişti ve tanrıların armağanıydı.
Hâl böyleyken Kuran yazıcılarının ”demiri gökten indirdik” demelerine şaşmamak gerekir. Çünkü onlar yüzyıllarca dillerde dolaşan bu söylenceden haberdardılar; bunlarla büyümüşlerdi. Demirin göktaşları ile dünyaya indiğini gözlemleyen atalarının anlatımlarını biliyorlardı. Demirin, önemi sebebiyle de “ancak bir tanrı armağanı olabileceği” düşüncesi de toplumun dinsel yapısına uyumluydu.
O çağlarda insanların bu şekilde düşünmesi ve düşüncelerine uygun kutsal metinler yaratmaları tuhaf karşılanmamalıdır; hattâ bu gayet doğal ve anlaşılabilirdir.
