geçtiğimiz yıl ilk kez ankara'da bir arkadaşımla buluştum. ikimiz de şehri bilmediğimizden bir başlangıç noktası belirledik, oradan ilerliyoruz. bir süre sonra kaybolduğumuzu anladık geri döneceğiz ama geldiğimiz yönü bulamadık. sokaktan geçen birine sormaktan daha güvenli olduğunu düşündüğümüzden polise yön sorduk. ben o an ankara'nın havasında bir şeyler olduğunu anladım. adama diyoruz ki "istikbal ne tarafta?" hangi? diyor. "göklerde" diyecek sanki, öyle ciddi düşünüyor. diyoruz ki, buraya istikbalin oradan geldik ama yolu kaybettik nasıl döneceğiz? "nerden geldiniz buraya?" dedi. istikbal dedim. hayır onu demiyorum nerden dedi. istikbal işte ya dedim. onu demiyorum nasıl geldiniz dedi. istikbalin oradan yürüyerek dedim ama ağlayacağım sinirden. hala "o değil en başta nerden geldiniz?" diyor. meğerse şehri soruyormuş. "istanbul" dedim. "heh, istikbal yukarda" dedi. ben şok. yanındaki polis kahkaha atıyor artık.
o şehirde bir gariplik var kesinlikle ama dur bakalım.
