Hayata gözlerini istanbul'da açan bu bünye için, ne menem bir duygudur. O, üzerinize üzerinize gelen öbek öbek insan yığınlarından kaçıp kafa dinlemeye gidersiniz de, yine özlersiniz. Gittiğiniz şehir sizi sıkar, boğar. Ne adam gibi bir trafik, ne geceleri esir alan tinerci, ayyaş tayfası yoktur ortalarda. Bu ne menem bir şehir, nasıl bir hayat diye şaşakalırsınız. Ne bir martı, ne bir vapur sesi yoktur. Ali Sami Yen, Şükrü Saracoğlu, inönü Stadı çook arkanızda kalmıştır. Ne Sultanahmet havası, ne Beyazıt, ne Çemberlitaş, ne bir ortaköy manzarası, ne bir taksim meydanı...Nerde lan bu dolmuş kuyrukları, simitçiler, korsan taksiciler? Sinan'ın Süleymaniyesi nerde? Boğaziçi köprüsü, Beyazıt Kulesi? Derken, dönüş hazırlıkları kendiliğinden organize olur. Ömrüm oldukça gönül tahtıma keyfince kurul e mi aziz istanbul.
