bazen küçük bazen büyük olan kişiliğinden taviz vermeye kadar varabilen, yapılmayacak olanı yapmak, imkansızı zorlamaktır.
efenim lise yılları. bilen bilir bizim zamanımızda kredili sistem deyu bir zımbırtı vardı. liseyi 2,5 yılda bitirme imkanı vardı bu sistemde. bilmem kaç krediyi tamamla, sie go.
ben 3. sınıfım okulda son senem artık. okulun ilk günleri, mini mini birler teşrif etmiş okula. aynı mahallede oturduğumuz bir velet tenefüs sırasında yanıma gelip ''abi bizim sınıftan bir kız seni sordu'' çocuğu süzdüm ''ne işim olur la benim 1. sınıf kızla? ilgilenmiyormuş de'' dedim. (o an büyük konuşmuşum zaten) ders zili çaldığında sınıflara doğru giderken çocuk ''abi bak seni soran kız buydu'' dedi. kıza baktım....çarpıldım sonra... o boy o güzellik. hani çocuk bizim sınıftan bir kız deyince aklıma yerden bitme kara, kuru bir kız şekli gelmişti.
neyse efendim arada uzun hikayeler falan geçiyoruz onları.
kızla sevgili olduk. öyle böyle değil deli gibi aşık olduk birbirimize. herkes bizi konuşuyor. biz kızla sohbet ederken bile tanımadığımız öğrenciler yanımızdan geçerken bize bakıp hafiften sırıtarak, kafalarını biraz öne eğerek selam verip geçiyorlar yanımızdan. mutluluk masmavi bir okyanus, biz okyanusa düşmüş iki karınca....
sonra beni bir ateş sardı hocam. benim son senem. kız daha birinci sınıf birinci dönem. ne yapacağız ne edeceğiz nasıl ayrı kalacağız diye kara kara düşünüyoruz. telefon yok bizim zamanımızda öyle zırt pıt ara mesaj at anlık foto paylaş falan...nerdeeeee.
sonra benim aklıma bir şeytanlık geldi. dedim ki ''ben seni öylece bırakıp gidemem bu okuldan. seninle birlikte mezun olacağım'' dedim. ''nasıl olacak falan'' derken sınav zamanı geldi çattı. en kritik derslerin sınavlarında boş kağıt vermeler. bölüm dersinde yaptığımız devrelerin kondansatörlerini ters bağlayıp devreyi patlatmalar. bile bile zayıf alıyorum derslerden. okul 2 yıl uzasın ki kızla birlikte mezun olayım.
öyle geçiyor günler hocam. sonra bakıyorum benim mezuniyet 1.5 yıl uzuyor. buna da şükür diyorum. yarım dönem ayrı kalırız sadece. evleniriz sonra.
ama öyle olmuyor işte. o dönemin sonunda ailesi kızı okuldan alıyor. okutmuyorlar.
ben okulu 1.5 yıl uzatmışım ama kız okulda yok. tüm yaptığım fedakarlıklar boşa gitmişti.
hayatımın en kötü günleriydi. sonra okulu 4.5 yılda bitirince zaten herşeye geç kaldım. dersaneye üniversiteye askerliğe. en önemlisi hayat'a geç kaldım.
haaa pişman mıyım? asla ve kat'a. yine olsa yine yaparım.
haaa kız mı? zengin bir kocaya verdiler kızı. gözünü para hırsı bürümüş anne babanın kurbanı oldu kız. hiiiççç mutlu olamadı... nerden mi biliyorum?
şuan ki kocası 3. kocası.
yine olsa yine yaparım demiş miydim? evet demiştim.
