1.
-
biz rahata alışmış insanoğlunun bir türlü farkına varamadığımız gerçektir.
yok arkadaş, biz elimizde olan şeylerin değerini bilmiyoruz, anlayamıyoruz.
burada sıcacık evlerimizde rahat koltuklarda otururken bile, "ufff bu koltuk çok rahatsızmış" diye şikayet ederken,
doğuda ve güneydoğuda sırf bizler daha huzurlu yaşayalım diye uğraşan askerlerimizi düşünmüyoruz.
başımız ağrısa "offf öldüm, bittim" derken, nice hastalıkla boğuşan, ölüm döşeğindeki insanları düşünmüyoruz.
dünyanın parasını verip aldığımız son moda ayakkabılar azıcık ayağımızı vursa "yhaa atacam ben bunu" derken,
kışın ortasında bile ayağına giyecek ayakkabısı olmayanları düşünmüyoruz.
bir restoranda oturduğumuzda onca hesap ödediğimiz yemeğimizin yarısını tabakta bırakırken,
çocuklarının istediği bir paket cipsi alabilmek için madenlerde ölüp giden insanları düşünmüyoruz.
ne ben, ne siz, ne de bir başkası...
belki herkes aynı anda "bir anlığına" bile olsa bu insanları düşünse,
her şey çok daha güzel olurdu muhtemelen.
