kendi olmak istedikleri kişiyi ekranda gören kişilerdir. ekseriyetle güçsüzdürler. olgun değillerdir. yıllarca sosyal toplumda itilmiş, kakılmış ve kendi ezikliklerini ekran karşısında tatmin etmektedirler. bir nevi egonun doyuma ulaşması denebilir.
bazıları bu saçmalığa kendisini tamamen kaptırır ve diziyi gerçek hayata uyarlamaya çalışır. "bu şunun hayatıymış.bu sahnede şunu anlatmak istiyorlar. ipucu veriyorlar" falan falan.. hatta bazı anlarda kafasından müziklerini falan çalar bu dizinin.
yahu öyle insanlar düşünün ki o saatler arasında yapacak daha iyi işleri yok. toplanmışlar 30-40 kişi televizyon başında. hey allahım.
