valla ne desek havada kalır. acı bir hikaye. gogol un palto öyküsünü okudunuz mu hiç, paltosu çalınan ve paltosundan başka sarıldığı bir şeyi olmayan fakir adamın üzüntüsünü bilir misiniz? benimkisi o hesap yahut yıldızlara bakarken gecelerin bitmesini istemediğiniz olmadı mı, salondaki halının bordürlerindeki kırmızı halkalar sizi de uzaklara götürür mü, mutfak penceresinden kafayı uzatıp sigaranızı efkarla üflemediniz mi hiç ? bir sürü tasviri var da hep bir hiçlik avuttu durdu. gelmesin, aramasın, sormasın çok da önemli değil. sadece nefes alırken bir kerecik sevsin istedik. valizi elimden usulca bırakıp huzurla uyumak istedim. savaşmak istemedim ne senle ne de kendimle. yetinmedim. bu kadar özlemek de neyin nesi kes şunu lan bile dedim. "belki sever bu kadar üstüne gitme" diyen bir insan da yoktu etrafımda. neyin avuntusu ve soğukkanlılığıysa ya da nasıl bir öğrenilmiş çaresizlikse bununla yaşadım. ama nihayet dokundu. ellerin değil sevgisizliğin, yüreksizliğin, kırdığın heveslerim dokundu. bir santimetre karem bile kalmadı, hayallerim ilmik ilmik söküldü...
*
günlerce, aylarca dilimde aynı şarkı döndü: yakıp bütün aşkımı, külü maziye maziye gömdüm, yaşanılan sevdayı seni kalbime gömdüm, öyle günler geçirdim ne yaşadım ne öldüm, kadeh kadeh sevgilim seni kalbime gömdüm, ömrümde hiç gülmeyen dertli kullara döndüm, sevgi nedir bilmeyen seni kalbime gömdüm, gittiğin günden beri dertsiz bir gün mü gördüm, artık arama beni seni kalbime gömdüm...
*
kapının arkası montla, ceketle doldu, açılmaz kapanmaz oldu, mevsim bahar olsa da üşüyorum sözlük.
