öğretmen sınıfa endişeli annelerimizle birlikte girmemize izin vermişti. bizi zar zor sıralara yerleştirdiler. anneler de bu arada kenarda bir yerde bekliyordu.
öğretmen yoklama yapmaya başladı. tabii daha ilk gün. yoklama nedir falan bilmiyorum. ama adı söylenen ayağa kalkıyor. ben de sıra bana gelsin diye heyecanla bekliyorum.
neyse.. sıra "x..z.." diye birine geldi. cevap yok. öğretmen sayıyor sınıfı herkes tam. ama bu "x..z.." bir türlü ses vermiyor. ben de bakınıyorum sırıta sırıta "ay ne gerizekalılar var! adı söylenince cevap bile vermiyor." diye düşünerek.
o arada annem bana yandan kaş göz işareti yapıyor. ben de neşeyle el sallıyorum.
öğretmen bana baktı. "kızım senin adın söylendi mi?" diye sordu. ben de "hayır." dedim. o zaman "x..z.." sensin dedi.
ben de hayır benim adım "y..z.." dedim. öğretmen de demez mi "tamam işte y..x..'in kısaltması." diye. bir de bana geri zekalıymışım gibi baktı.
meğerse, o yaşa kadar bana hep adımın kısaltmasıyla seslendikleri için tamamını duyunca anlamamışım. adımı bilmiyormuşum.
sonradan "evdekilere çok kızmıştım. bana niye adımın "x.." olduğunu söylemediniz. rezil oldum." diye.
annem hala anlatıp; güler. sanki ömür boyu skimsonik bir kısaltmayla çağrılmak benim suçummuş gibi..
