Ahmet diye bir çocuk vardı, doğumdan itibaren arkadaşım olan bir pezevenk kendisi. Ben en öne oturmuştum, bu gerizekalı en arkaya geçmiş ağlıyor. Annesi de anneme benim için ahmetin yanına otursa olur mu dedi ve yanına oturdum. Bütün okul hayatım boyunca da en arka sırada uyuyan adam oldum. Ahmet olmasa belki şimdi oturmuş atom parçalıyordum.
