başım ağrıyordu bu sabah yataktan kalktığımda. halbuki ne hastaydım ne de içki içmiştim gece. belki de yaşanacak büyük bir olayın arifesinde hissettiğim bir heyecan göstergesidir başımın zonklaması, diye düşündüm. ama böyle bir ihtimalin uzaklığına kendim bile güldüm. en net hatırladığım son heyecanlanmam, lisede bir kimya sınavına girmeden önce gerçekleşmişti. sınava girecek olan stajyer öğretmene bir önceki gün kötü davranmıştım çünkü.
ama gerçekten de yaşanacak büyük bir olayın arifesindeydim aslında. heyecanlıydım o sebepten de. beni bile yıllar sonra heyecanlandırabilecek, umutla, evet umutla beklememi sağlayacak bir olayın arifesindeydim ve çok az kaldı o umutların yıkılıp yıkılmamasına. bir kumar gibi aslında. koydum tüm fişlerimi masaya. ya kaybederim, ya da kazanırım masada ne varsa.
buraya döndüğümden beri aradığım bir şeyler vardı normal bir insana evrilmek için. aradıklarımdan birkaçını bulabildim. bulamadığım birkaç önemsiz, bir tane de önemli bir arayışım kaldı. ne demişler, bir şey aramayan asla kaybolmaz. ama ben bundan öncesinde aramadan da kaybolmuştum çok defa. aramamıştım hiçbir şeyi. ne bir adresi, ne de birini.. çocukken de birçok kez kayboldum. sokaktakiler beni tanırdı, birileri mutlaka elimden tutup beni eve götürürdü. ailem boynuma adresimin yazılı olduğu bir kağıt asmıştı kolye gibi. hatırlayınca o yılları, istemsizce bir tebessüm kaplıyor dudaklarımı. ben sadece onları düşündüm hayatım boyunca. sadece ailemi. o yarı insan, yarı melekleri. dokuz ay boyunca beni karnında taşıyan annemi, beni koruyan babamı, kardeşimi. defalarca insanlar beni rahatlatmak için ''düşünme bu kadar. seni yaparken sana sormadılar ya. madem yaptılar, ilgilenecekler, katlanacaklar tabii ki'' dediler. bense, sakince dinlediğim bu sevimsiz konuşmayı bir an önce bitirmek için söylenileni kabulleniyormuş gibi görünürken, sadece şunu düşünüyor olurdum; bilemezlerdi benim geleceğimi. onlar bir çocuk istediler ama ben geldim. dünyaya en az değeri veren insan geldi. onlar normal bir çocuk istediler, eğitim görüp meslek sahibi olacak, gururlanacakları. ama ben geldim. onlar sağlıklı bir zihne sahip akıllı uslu bir çocuk istediler, ben geldim. bilemezlerdi bir canavarı büyüttüklerini. onların suçu değil. ve benim onlara acı çektirmem vicdanen yasal değildi. işte bu yüzden uzaklaşıp gitmiştim. benim dönüştüğüm adamı görüp üzülmemeleri için. ailemin evindeki yatağım, uyuyabildiğim nadir yerlerden biriydi. ama ben kan kustum oraya. bilemezlerdi.
her neyse. eskilerden bahsetmek istemiyorum şu an daha fazla. hepsini yıllar sonra da olsa aştım ve yeniden evimdeyim nasılsa. artık iyi şeyler olsun istiyorum. bunu gerçekten istiyorum ve çabalıyorum. az önce hayatım boyunca yalnızca ailemi düşündüm demiştim mesela. şimdi birini daha düşünüyorum uzun zaman sonra. aynı masaya beraber koyduk tüm oyun fişlerimizi onunla. ya beraber kazanacağız, ya da beraber kaybedeceğiz. ve ben ilk defa kazanmayı bu kadar çok istiyorum. çünkü yaklaştık, biliyorum. çünkü zamanı artık, biliyorum. çünkü, olsun artık. olsun ve normalliği inşa etmeye başlamış olduğum hayatımda, o son tuğlayı da koyup tamamlayabileyim sonunda.
