adam adam. ben cayır cayır sevmişim elalemin kızını, buraları hep onunla doldurmuşum, bir mesaj dahi atmamış, öldün mü kaldın mı diye arayıp sormamış, kılını kıpırdatmamış, 100 gram derdime ortak olmamış, günler, aylar,yıllar adaletsizce, manyakça geçmiş lan. kafamı kaldırdığımda ona isyan eden cümlelerle doluyor duvarlar. o yine yok. sonra bu kral adam çıkıp geliyor, elinde nazım hikmet in sürgün yüreğiyle yazdığı kitaptan notlar, üzülme diyor: "orhan veli gibi gökyüzünü çek içine, sait faik gibi balıkçılara sağ elini kaldır rastgele de gülümseyerek, cevat şakir gibi denizi sev, behçet necatigil gibi keyifle izle diyor evin kuzey cephesinde kalan arka bahçeyi, işaret parmağıyla felan gösteriyor.. teselli etmek için değil; sadece yanındayım, biz varız, korkma, sen o kadar hakkını verdin ki severek yeter artık bırak, başka bir zamanda, başka bir solukta yine severiz demek için.
üstüne alınmasın, yazdığım şeyler her ne kadar onu bağlasa da kendim için biraz da kardeşim, bir köpek gibi aşık ol, bi sevilme, bir de susamazsın. susarsam, daha fazla mutsuz olurum. susmak imkansızdır zaten bilirsin kardeşim. ama iyiyim ben valla.sen yüreğini ferah tut.
keşke onunla bir hukukum, ilişkim, paylaşımım olsaydı, sevgilim olsaydı, bir deniz kenarında oturup hep beraber yemek yerdik, mis gibi çay içerdik sohbet ederek. çok süper olurdu. hayatımda en çok mutlu olduğum anlardan biri olurdu. keşke. nasip. allaha emanetsin adamın demi...
