insanın kendine ihanetidir ankara. başka her şehre mesafeli kılar toprağında büyüttüğünü.
bir kere suyundan içtin mi, zehreder yaban ellerde mutluluğu. bırakıp da gidemezsin artık. ve nereye gidersen git; tırmandığın her yokuşta, her köşebaşında, beklediğin her durakta içine işler, ruhuna siner sinsi yokluğu. her yabancı gülüşte bi parça memleket hasreti birikir yüreğinde.
sevmesi zulüm, hasreti ibadettir.
