çünkü insanlar aç gözlü. bu açlık sadece sahip olamadıkları şeylere de değil, ellerinde zaten olan bir şeyin bile hep daha fazlasını istiyorlar. okumuyorlar, yazmıyorlar, çizmiyorlar. düşünmüyorlar. ama yine de varlar.
varlıkları varlık gibi değil, yoklukları fark edilmiyor. tüm boşluklar zahmetsizce dolduruluyor. kimse dinlemiyor, anlatmıyor, konuşmaktan aciz herkes. herkes hata yapıyor. ama herkes aynı hatayı neden üçüncü dördüncü beşinci kez yapıyor? neden bilerek kırıyorlar birbirlerini? neden intikam, öç, gurur gibi kavramlar hayatlarımızın baş rolünde?
insanlar sebze yemiyor bir kere büyük eksik. her şeyimiz yanlış. ya yanlış biliyoruz ya yalan söylüyoruz ama her şey eğreti. bütünleşemiyoruz. insanlıktan binlerce kilometre uzakta vahşi doğada kaybolmuşuz gibi hırçın, saldırgan ve benciliz. umarım hepimizden büyük bir canlı gelip bizi ham yapar.
