Nisandan neredeyse hafta alacak olan, henuz eskimemis ama yeni de olmayan yilimizin en soguktan bir tik altta, en yalnizdan bir tik ustte oldugu bu gibi zamanlarda, gecenin issizliginda ve kurt ulumalari esliginde ay isiginin yeryuzundeki yansimasini izlerken karar verdim ne oldugunu asla goremeyeceginiz dovmemi yaptirmaya.
Dilimi deldirisimin de komik bir hikayesi var aslinda. Erkek arkadasimdan ayrilmistim. Hem de hincla, aciyla, boyle bir gecede tir tir titrerken. Sabahinda o kadar aciz hissettim ki kendimi, kendime guclu oldugumu kanitlamanin bir yolunu bulmaliydim.
Mesela bir kadinla ilk iliskim de benzer bir gecede. Fakat yildizliydi o. Gozleri miydi yoksa gece mi veya sesi miydi denizkizina benzeyen ya da saclari... Hala ayirt edemem. Bir kadinda hayat bulmus, toprak anaya karisacak bedenim; yine bir kadinla dile getirdi sonsuz arzularini. Gece gune degene dek dindiremedi yuz yillik susuzlugunu.
Geceler geceleri izledi ki hep boyleydi basi. Basi ve sonu ayni olan hikayeler yazip yasamakla harcandi hayatlar. Ve soluk alisverisine hayat ismini taktik utanmadan. Fakat geceler, ki ciceklere hayat suyu olmaya bile yetmezdi, hep kurak birakti bir yanimizi.
Su degildik biz. Colde hic degildik.
Colde olsaydik bile sevise sevise olmeyi yeglerdik. Ilki gibi yildizlarla bezeli bir gecede. Hayat suyu olmaya yetmeyen biz, serap olurduk coldeki gezginlere.
Boyle geceler, bir okyanusa sarilip uyumalik. Boyle geceler bir siire sarilip her harfin batisina ortak olmalik. Boyle geceler bazen sonen bir yildiz olmalik ancak bir ormanin ortasindan gorulebilen.
