yeşildi, yemyeşildi yüreği de eski kırık radyosu gibi.
bir deniz kenarında tanıştık onunla, kısacıktı saçları, yeni kesilmiş gibi tertemizdi. yeşil yüreği gibi temiz. yağmur yağmaması deli ederdi onu. 27 saat, gözünü bile kırpmadan gökyüzünü izlediğini biliyorum, ki gözlerinde taşırdı hem yeryüzünü hem gökyüzünü. yatağın üzerine oturur, dergileri rastgele keser kolajlar oluştururdu. en çok da zihninde. geçirdiğimiz her anı, her anımızı bulabilirdiniz yüzünde.
böyle çok severken birbirimizi niçin bir erkek, nasıl bir erkek çelebildi aklını? ama istiyoru... istiy... daha erkendi. temmuzdu, hayır yeşil, radyonun sesi diyorum? daha erkendi. içim temmuz, içim sıcak. içim, hoş geldin.
hayır yeşil, ben üzerimizde sadece çoraplarımız varken kirli bir otel odasında dans ettiğin kızım hala. ama sen aynı yeşil değilsin ki bu yüzdendir ruhlar bahçesinde yan yana gelemeyişimiz. çıplak kalmıştık kırmızı perdelerle örtülü bir odanın içinde. bir telefon konuşması... inlemelerin eşlik ettiği öpücükler... gezegenlerimizin kıyılarında, birbirimizin denizinin en kuzeyini keşfetmiştik.
hayır yeşil, erkendi daha. ölü bir çıplaklık için en çok da.
