gecenin bir vakti dalmışım öyle. kendime geldiğimde gözlerim nemliydi. pencereden soğuk bir rüzgar esiyordu. odanın kapısı açık kalmış, içeri buz kesmişti. ayağa kalkıp geceyi seyrederken ne gördüm rüyamda diye düşündüm. yine aynı rüya mı? yine aynı kabus mu? hatırlayamadım..
artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. bir insan daha ne kadar kendini avutabilir ki? acı eşiği nedir bir insanın? ne kadar daha üzüleceğimi hesaplamaya çalıştım bile. yok, sonu yok bunun. seninle olduğum her an, benim olduğunu düşündüğüm her an bana çok fazla ızdırap verecek ve ben bunun sonunu getiremeyeceğim.
bazı sözlere öyle incinir ki insan, sen de bilirsin belki. öyle kederlenir ki bir kelimeye. bir harfe öyle ağlar ki insan. sen bilir misin bir gece sabaha kadar fotoğraflarına baktığımı? yazıp yazıp sildiğim her cümlenin öznesi sendin, bilir misin? bir gece vakti 3 saat boyunca sokaklarda dolaştığımı bilir misin? rüyalarımda seni göreceğim için hevesle uyumaya çalıştığımı, uyuyamayınca da kalkıp sana şiirler yazmaya çalıştığımı bilir misin? kaldırımda yürürken ellerini her yanda aradığımı bilir misin? zaman akarken saniyelere çakılı kalmayı bilir misin? sensizliği iliklerime kadar hissedip de sabahları zor ettiğimi bilir misin? bir çift gördüğümde nasıl titrediğimi? beni en çok mutlu edecek olan sendin, en çok üzecek olan da; sen ikincisini seçtin..
gideceksen hayallerimi de al. heveslerimi de al. kokunu da al üstümden. sen yokken gizlice elimi öptüğüm anları da al, belki elimden eline ulaşırım diye. al beni, bende bir şey bırakma. üstüme yık en kalın en ağır duvarları, tuğlaları. kalkamayacak kadar üstüme yık ne varsa. kır dök ne varsa.
yağmurlu bir günde bırak beni,
ağladığım belli olmasın yeter ki.
fısıltılar çığlıklara dönüşmeden
ayrılıklar hezeyan olup parçalamadan bedenimi
evin tam bu köşesine
göm beni.
