Lise 2. sınıf ya da lise 3.sınıftayım. küçüklükten gelen okuma alışkanlığıyla birlikte albert Camus, sartre okumaya karar vermişim. Tabi çoğu yaşıtım kitap mı ''eheheyeh olum üniversite sınavına daha var'' kafasında. Adamlar kitabı sadece paragraf sorusu çözmek için okunur sanıyor. bende sözde entelim ya "şavalaklar korosu ne anlar kitaptan" edasıyla dolanıyorum ortalıkta.
neyse Camus deyince akla direkt yabancı geliyor tabi ki. Atladım otobüse semtin en işlek kitapçısına gittim. kitaplara bakıyormuş gibi yapıyorum. Bayan bir çalışan bulunduğum bölüme doğru yaklaştı fırsatı kaçırmadım. hemen moda girdim. konuşma öncesi ıhıhım ıhıhım, boğaz temizlemesi yaptım, sonra karizmatik bi ses çıkartmaya çalışarak "albırt keymıs - yabancı var mı acaba?" dedim. Tabi kız çaktırmamaya çalıştı ama bıyık altından gülmeye başladı ve çıkardı kitabı verdi. olayı anlamlandırmaya çalışarak ''Ulan acaba yanlış mı dedim?!? '' diye düşünüyorum yüzümdeki o saçma gülümsemeyle beraber.
olayın üstünden belirli bi süre geçtikten sonra edebiyat dersinde hoca albırt kamü diye birinden bahsediyor aynı zamanda Yabancı adlı eserin ona ait olduğunu iddia ediyordu. virane sınıfın entel çocuğu(!) durur muyum Cebimden fularımı çıkarıp atıldım hemen "hocam yalnız yabancı albırt keymıs'ın yazdığı bir eseridir." diye. ilk önce bıyık altı gülüş ve ardından gelen kahkaha. Hafızam buna benzer bi tabloyu hatırlamakta zorlanmamıştı. Ama finalde gene aynı roldeydim ve o saçma gülüş tekrardan beliriverdi. hocanın camus'un kamü diye okunduğunu söylemesinden sonra sınıftaki entel havam adeta dantele döndü. durumumu düzeltmem aşırı zaman almadı. en nihayetinde kitaplara küsmemiştim ama o günden sonra telaffuz hatalarını düzeltmek tik haline geldi.
edit: jackjones'a cekconıs diyen arkadaşım eğer okuyorsan seni de seviyorum.
