köydeyiz o zamanlar henüz bursa'ya taşınmamışız. rahmetlik dayım vardı. babamın dayısı. bizim evimiz köyün bir başında onların evi diğer başında. bazı günler oraya gidermişim. ben hepsini tek 1 gün olarak hatırlıyorum gerçi. evden çıkıyorum annem camdan takip ediyor. gidiyorum dayımın evinin önüne. dayımın kızı var ilk aşkım meliha tabi benden yaş yaş büyük. ama aşk işte. ne diyordum gidiyorum evin önüne boy sik kadar olduğundan mütevellit kapıyı açamıyorum. kapının önünden bağırıyorum. melikaamelikaa şeklinde. melika'nın hoşuna gidiyor bu durum camdan çaktırmadan bakıyor. ben görmüyorum tabi. cevap vermeyince oturup taşlarla oynuyorum falan. bu böyle bir süre gidiyor. sonunda dayanamayıp açıyor kapıyı. bir sofra kuruyorlar. masa o zamana kadar masada yemek mi yedik amına koyim. varsa yoksa yer sofrası. bana bir sandalye çekiyorlar yengemle birlikte. kendileri sekiye oturuyor böyle karşılıklı yemek yeme durumları.
ilk hatırladığım bu olması gerekir. yalnız birde köpek ısırma mevzusu var ki. anlatsam mı bilemedim. anlatayım amına koyim.
yaş yine aynı olması lazım. bu sefer kendi evimize yakın noktalarda geziniyorum. yerde ezilmiş bir kola kutusu. büyük abilerimiz top olarak kullanmışlardır muhtemelen. alıyorum elime hoplaya zıplaya gidiyorum. çok düzgün bir av köpeği yer yatmış. o zamana kadar korkum yok tabi köpekten. geçiyorum karşısına semt oturuşu pozisyonunda. kola kutusunu köpeğin önüne atıyorum, kapıyorum . atıyorum, kapıyorum. atıyorum, kapıyor. ağlayarak eve geri dönüş tabi. annem leğende çamaşır yıkıyor. beni ağlar görünce ne oldu oğlum diye bir bağırıyor. ve o muazzam cevap benden çıkıyor. köpük ısırdı.
bunlardan birisi daha önce oldu ama hangisi bilemiyorum. daha çok anı var bende. çoğu absürt şeyler. bir insanın başına hiç mi normal bir olay gelmez amına koyim. gelmiyor işte. hep saçma sapan şeyler. neyse bir ara otobiyografimi yazarım okursunuz.
