bu hayata sadece bir kere geliyoruz. ve ben elimdeki bu tek şansı kendime acıyarak harcıyorum. eskiden olsa farklı meridyenlerde doğsam daha şanslı olacaktım/farklı zamanda yaşasam daha şanslı olacaktım/cinsiyetimi seçebilsem daha farklı olacaktım diye diye kendimi avuturdum bir şekilde. ama "madem şartları kendim belirleyemiyorum o halde mutlu olmamam çok normal" diyerek kendimi kandırdığım dönem bile geride kaldı. bu hayatta tek bir şansım vardı ve onu da sıkıcı, suratsız, soğuk, kararsız, beceriksiz, amaçsız birine dönüşerek harcadım. sadece çevremdekileri değil kendimi de boğuyorum kişiliğimle. fark ettim ki kullanıldığımı bildiğim bir ilişkiye kendimden kaçmak için tutunmuşum. tekrar kendimle kalmak ağır geliyor.
ve bu ruh halinin sadece bana ait olmasını çok isterdim. dönem dönem geçiştirdiğim,dönem dönem unuttuğum ya da görmezden geldiğim bu ruh halinin, kibar bir hüzünle dans etmekte olduğunu düşündüğüm melodinin davetiyle tekrar içimde kıpırdandığını hissediyorum.
