Az önce müteşekkiri olduğum kavram (Biraz abartacağım, ama olay doğrudur.)
Olay şu:
Çok yaklaşan 3 sınavdan birine çalışmayı bugün ancak bitirebilmiştim -yazarak çalışan birisi olduğum için uzun zaman alıyor bir derse çalışmam. Diğer iki dersten daha kolay olanına (dürüst bir ifadeyle daha az zor olanına) çalışayım diye biraz evvel oturdum mutfak masasına. Odada çalışmıyorum çünkü yurdundan kaçan misafirim odada uyuyor. Utana sıkıla yattığı belliydi zaten, bildiğin emanet gibi uyuyor şimdi de. Parmağımı şıklatsam uyanacak.
O yerinde uyuyadursun, ben masada asude bir vaziyetle nevalemi hazırlıyordum. 3 bardaklık ölçülü çayımı koydum, çörek, pasta ne varsa dizdim. Başladım çalışmaya. Daha işin başında bir mesaj geldi telefona, can hemşehrim müjdeyi verdi. "Bir arkadaşa kuramlar dersinin notunu vereceğim, fotokopisini sen çek, sen de al." dedi. Bahsettiği ders daha kolay olmayanı (yani daha zor olanı). Senin için de uygunsa neden olmasın, dedim veya o minvalde bir şey söyledim. "O zaman şu önümdeki derse de daha yoğun çalışırım." diye de geçirdim içimden. Birkaç dakika sonra bir mesaj daha geldi:
-KGRP notu da ister misin?
Bu da daha az zor olan, çalışmaya niyetlendiğim ders. O an beni çevreleyen huzuru tarif etmek gerçekten çok zor. Basitçe, çocuk gibi sevindim. Cemil Meriç'ten bir alıntıyla; murdar bir hâlden muhteşem bir maziye kanatlandığım da söylenebilir.
"Olabilir valla." dedim. Ardı dan Türk dilinin bütün incelikleriyle hemşehrime teşekkürlerimi ilettim. Kendisi de büyük ve kibirsiz bir tevazu ile karşılık verdi.
Buradan da söyleyeyim, değerli E., bunlar hep aklımda kalacak.
