sizi bir gece yarısı kış uykusu kıvamındaki derin uykunuzdan uyandırıp saatlerce kendini gaz sancısı gbi tanıtan , çıkarmak için sodalar içtiğiniz, karnınızı sırtınızı ovdurduğunuz ama başarısız olunca acile gitmenizi mecbur kılan ağrıdır ilk belirtisi. ama benim gibi şanssız iseniz acildeki acil doktoru gecenin 2'sinde bomboş serviste tek siz olsanız bile oturduğu yerden size sedyeye yatmanızı söyler ve refakatçinize sorar şikayetinizi. sonunda gaz sancısı olduğuna kanaat getirir ve sancı kesici , ağrı geçmeyince de bir ağrı kesici yapar , raporu da yazıp eve yollar sizi.
ertesi sabah olur , okula gitmek içn hazırlanırsınız , her zaman 3dk'da yürüdüğünz yolu sancıdan 10 dk'da yürürsünüz ve bunların hepsi zorunlu stj mülakatınıza yetişmek içindir. trende ayakta geçen 20 dk sonunda daha fazla dayanamayacağınıza kanaat getirir inip geri dönersiniz. yine acile gidersiniz , bu kez hastanede çalışan akrabanız ile. doktor farklıdır ve sizinle ve diğer hastalarla gerçekten ilgilenmektedir. sonunda elinize ulaşan kan tahlilinden sz işin ne boyutta olduğunu anlarsınız ama annenize belli etmezsiniz. sonradan elle yapılan muayanede korkulan olur ve doktorunuz kahve falınızda bıçak göründüğünü müjdeler size.
bundan sonra çekilen acılar o ilk sancıların yanında pek de önemsenecek boyutta değildir aslında.
en kötülerinden biri de narkozdur. kollarınız ve ayaklarınız bağlı , damarlarınıza yayılmaya başlayan keskin bir acı ve sizi konuşturmaya çalışan bir anestezist. Gözlerinizi kapattığınız anı bile hatırlamazsınız sonra. uyanıp da odaya getirildikten sonra birçok sevdiğinizin yanınızda olması iyileşmenizi hızlandırır yada naz katsayınızı arttırır.
O anlarda ağrı kesiciden çok giden sevilene ihtiyaç duyulur...
