Saç tellerinin arasına sakladığım günahları ve kurumuş ağaç dallarına bağladığım renkli çaputları yarıştırırken aklıma düştün bugün. Gülümsemezlik , tebessümleri ezerken ortak noktada buluştum seninle; sevgiye karşı acziyet. Yıkılıyor, yakılıyor ve kül oluyor insanlar. Kimse küllerinden doğmuyor, Zümrüd-ü Anka sadece bir efsane. Yalnızca küllerinden, birinin köklerine karışıp yeşermek mümkün. Ya da savrulmak, sonsuzluğa. Uzay bunun için var.
ve elbette biliyorsun sen de, gökyüzüne bıraktığımız her balonu uzaylı bir çocuk yakalayıp mutlu oluyor günün birinde.
