Böyle herkes eğlenir, güler hayatı takmaz. Ve ben sadece masama oturup ders çalışır ve geleceğe dair planlarımı kurarım. Böyle durumda yalnızlık koymuyor aksine güç alıyorum. Ama mutsuz ve üzgün olduğum zamanlarda ''neyin var'' diyenim olmayınca buruklaşıyorum ve herkesten nefret etmeye başlıyorum. Veya canımın çok yandığı, hastalandığım zamanlarda gelip de yanıma ''iyi misin'' diye sorup bana anne şefkati gösterip yardım edecek birinin olmaması da koyuyor. Evde yalnız hissetmedim kendimi hiçbir zaman. Sadece okulda oluyor. Zaten kötü zamanda yanımda olmayanlar beni iyi zamanlarımda da mutlu edemiyor. O yüzden normal günlerde kimseye ihtiyaç duymuyorum.
