Tam adamını buldu diyecek. "Tahammül sınırım aşıldıkça kusuyorum, Farkında değil misin?" diye soracak oluyorum. Boğazıma kadar geliyor. Boğazımda düğümlenip tekrar çözülüyor dilim. Ben daha bir şey diyememişken o devam ediyor.
"bir sen, bir de o. Başkasıyla görüşmek istemiyorum." mutlu edici bir cümle elbette bu. Birkaç saniyeliğine gökyüzüne çıkıp iniyorum yeryüzüne. Kim tahammül edilebilir insanlar listesine girmek istemez ki? Lafı dalgaya vuruyorum.
Dalgaları kıyılardan alıp duvarlara vuruyorum. Pencereden gökyüzü çiziyorum. iki-üç bulut eklemeyi unutmuyorum. Gökyüzü de ağlar tahammülü dolunca.
