arkadaşlar "seyret şu filmi bak tam senlik" dediği ve saatler, günler, aylarca ısrar ettiği ama bir türlü nasip olmayan bir filmdi. günler günleri - aylar ayları kovaladı. Bir gece vakti takıldı kafama ve açayım da seyredeyim bari diyerek başladım filme. film animasyon da üstelik. bir anime beni nasıl ağlatabilir ki (bu da yanlış aslında çünkü her türlü duyguya sokabiliyor sizi). önyargılarla birlikte başladığım filme, önce sağlam görseli (çizimleri) ile, daha sonra geçtiği zaman ve yer, daha sonra da hikayesiyle nemlendirmeye başladı gözlerimi. neler oluyor ya hu demeye kalmadı hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. ama o ne ağlamak. ömrümde hiçbir filmde bu denli ağladığımı hatırlamıyorum.
film bitti. saatlerce boş boş etrafıma bakarken buldum kendimi. bu müthiş bir güç aslında ve ben, yıllar önce yaşanmış; tanımadığım, şahit olmadığım bir hikaye üzerine haftalarca kafa yordum. filmde küçük çocuğun yediği şekerlemelerin tarihini araştırdım ve çok ilginç bilgilere ulaştım.
işinizi gücünüzü bırakın ve bu filmi seyredin dediğim tek film bu olsun o zaman. ısao takahata'dan ateşböceklerinin mezarı grave of the fireflies
