onun öleceğini anladığımda inanır mısınız bir an için onun yerine mezara girmek istedim. çünkü benim için bambaşka bir yeri vardı. hayatımda delice sevdiğim ilk insan özelliğinin yanı sıra imkansız aşk dedikleri şeyin bende olan örneğiydi. git gide şiddetlenen sağlık sorunları artarken ben kendimi telaşa veriyor, aslında onu sevdiğimi bildikleri halde bilmiyor numarasına yatan ortak arkadaşlarımız, onun kardeşi bile anlamıştı acımın derinliğini. derince gözlerimin içine bakıyorlar, bir şeyler söylememi bekliyorlardı. aklım iyice karışmıştı. kendimi olağanüstü bir şekilde soğuk kanlı tutmaya çalışıyor, ailesinin anlamaması için elimden geleni yapıyordum.
halbuki her şey bal gibi ortadaydı. hastane'nin soğuk, ürkütücü koridorunda volta atıyordum. psikolojim o kadar bozulmuştu ki, bir gece de 3 yaş yaşlanmıştım sanki. zavallı kızcağızın sabaha çıkamayacağı belliydi. herkes hazırlamıştı kendini acı habere. hastane koridorunun camlarından sokak lambalarına gözümü dikmiş iken o anda omuzuma biri dokundu, irkildim ve döndüğümde yakın dostum bana; ''onu son bir kez gör'' dedi. bilemiyordum onu görmeye dayanabilirmiydim, zaten fazlası ile hassas olan kalbim o genç kızın enkazını görmeye direnebilirmiydi. en son iki gün önce odasına girmiştim. şuuru beni tanıyacak kadar yerindeydi. gözlerimin içine derin derin baktı ama öyle bir bakıştı ki anlatamam. düşünsenize yirmi üç yaşına kadar kimseyi sevemeden ölmek dehşet verici bir duygu olsa gerek. işte ona acı veren şeyde buydu. sırf bundan dolayı çaresizlik içinde son kez bana sarıldı. beni kollarının arasına almış, bırakmıyordu. tek kelime bile edemedim. kulağına yaşayacaksın diye fısıldadım ancak umut veremedim ona ne yazıkki.
ve o gece sabaha doğru öldü. şimdi aklıma geldi. düşünüyorum da ben ne kötü bir insan olmuşum. onu nasıl unutmuşum aklımdan sanki önemsiz bir şeymiş gibi uçup gitmiş. mezarına bile gidemedim...
--spoiler--
sensiz yapamıyorum
bak yine geri geldim
--spoiler--
