insanlara dayanamıyorum. Gözlerimin önünde çarpışan egoları görmekten sıkıldım artık ve kendimden de sıkıldım. Gündelik konuşmaların arasına sıkıştırılmış imaların, her sözden taşan tahammülsüzlüğün iğrençliği var sonra. Kendimi savunmak bile istemiyorum artık diğer insanlar gibi olmaktan korktuğum için. Korkuyorum çünkü her insanın içindeki bataklığı görüyorum. Yapış yapış ve pis kokulu o bataklıklara gömülüyorum büyüdükçe, hep daha derine. Varlığımızın özü haz ve bulantıyken yalnız kalmak bile işe yaramıyor. Aniden gelen, genzimden yükselen o bulantı... Geçiştirmek için uğraştıkça kök salan o bulantı, bir gün ertesi güne uyanmaktan vazgeçersem belki tek sebebim olacak.
