şairin yolun yarısında anlaması gibi, taşın ne kadar sert olduğunu; yazarın da ne kadar acı olduğunu geç anladığı duygudur.
oysa hep sevimli gelmişti özlemek... ne yüzünü görmek ne belini sarmaktı dert; özlemek, ruhların kavuşmasını istemekti, mananın madde tahakkümü altında olduğu bu dünyada ruhunu bir nebze olsun özgür kılmayı istemekti...
ve ömür dediğin neydi ki, sonsuzlukta buluşmak varken 3 günlük dünyanın lafı mı olurdu...
hal böyle iken ne sevimliydi özlemek...
kalmayınca umutlar, kuruyunca neretva ne acıymış özlemek...
