bir öğretmen adayı olarak hayretle takip ettiğim tipler. takip etmek denmez pek, denk geldiğim tipler demek daha doğru. ancak bu tipler doğru düzgün bir eğitim almadıkları ya da almaya ihtiyaç duymadıkları için hiçbir zaman öğretmeni anlamayacaklar. öğretmenlik öyle basit bir meslek değil. bir avukat istemediği davayı almaz, kuyumcu istemezse satmaz, hatta bir inşaat işçisi de eğer canı istemiyorsa o sıvayı yapmaz. ancak öğretmen öyle değil; öğretmen, öğretmek zorunda. her dönemin sorunlarını şöyle özetleyeyim:
ilkokul:
okumayı bilmeyen bir güruh var karşısında. o çocuklşarı yetiştirmek, belli bir düzeye getirmek öyle kolay değil. ayrıca bu çocukların birçoğu ilk defa ailesinden ayrı kalıyor ve uyum sorunu yaşıyor. elbette bu sorunun üstesinden de öğretmen geliyor.
ortaokul:
tek bir cümleyle özetlemek gerekirse şöyle denebilir: tam anlamıyla büyümeyen birer çocuk hepsi.
lise:
stajyerliğimden bir örnek vereyim:
ders edebiyat. hoca telefonla oynayan (hem de en ön sırada) öğrencinin elinden telefonu aldı. çocuk başını sıraya koydu ve uyuma pozisyonu aldı. birkaç dakika sonra, birdenbire başını kaldırdı ve bağırdı:
öğrenci: hocam ben bu saçmalığa neden katlanıyorum?
hoca: hangi saçmalığa abdullah?
öğrenci: başkasının yazdığı kitapları ben neden ezberliyorum? banane!
bu özet. daha neler neler.
velilerin, "ay okul başlasa da rahat etsek" dedikleri evlatlarını okulda zaptedip, dizginleyen kişidir öğretmen.
