Bazen, alıp başını gitme eyleminin imkansızlığına içerleyip hüzünleniyorum. Hayal kurmanın zamansızlığı ve olmayacak duaya amin demenin anlamsızlığı içinde bunalıyorum. Kadere isyan ettiğimi hatırlamıyorum (neden diye sormak isyandan sayılmasın)
Ve bazen söylüyorum Tanrı'ya: böyle olmak zorundaydı tanrım, başka çarem yoktu, yalnızdım, sevgisizdim, dinleyensizdim. Bedelse bu ödüyorum. Yarım kalmış her şeyin tamamlanma ihtimalinin azlığını adım gibi bilmekle ödüyorum hem de. En kötüsü de bu. Beklentinin kalmaması. iyi demesinler, güzel demesinler, başarılı demesinler, sevmesinler. Artık böyle hissediyorum. Şimdi hangi ceza durdurabilir ki beni?
