Kendinizi başka yönlerden geliştirip takdir edilseniz de, fiziki yönden de beğenilmek apayrı bir olay. Bunun tatmini olmadığında gerçekten kaçınılmaz bir boşluk oluyor insanın icinde. Sanki hayatta buyuk bir eksiklik gibi...
Ben ki, en ufak bir gazla neler neler yapabilecek biriyim, lakin bu yondeki noksanlık yasamda şu ana kadarki başarısızlıkların, erteleyislerimin temel musebbibi olarak duruyor dimagimda; yahut bunu kendi kafamda uretiyorum. Yakışıklı olmamayı bahane haline de getiriyor olabilirim.
Yakışıklı bir erkeğin ruhsal bütünlüğüne hep imrenmis, merak etmiş indir nasıl bir his olduğunu..
Sanki yakışıklı olan birinin başka sorunları da kolay kolay oluşmaz veya en azından yaşamdaki bu tatmin noktası ona motor güç sağlar diye düşunuyorum
Halbuki yakışıklı değilsen, ruhsal dinamiği daha sağlam, daha güçlü bir birey olmalısın. Bu bakımdan dezavantajinin bulunması kâbildir sanırım...
Bilemiyorum, çeyrek asra yaklaşan ömrümde şimdiye dek kimse 'yakışıklı' demedi, beğenisini hissettirmedi yakın zamanda.. Ve hatta bütün zamanda karşı cinsten biriyle göz göze gelmesin. Bu, esasında biraz yaralayıcı bir durum.
Fakat en azından, sarhoş olmaya yakınken üzerine düşünüp huzunleneceginiz, genzinizi yutan bir şey oluyor; yaşamdaki onca koca dert arasında buna takmak bir açıdan daha az yaralayıcı ve kolay oluyor sanırım.
Hayattaki en büyük ideallerimden birisi bir gün yakışıklı olabilmek.. Estetik ameliyatı, gerdirme ile filan mümkün olabilir gibi. işte o zaman, içince huzunlenecegim üzüntü listemdeki yerini kaybedecek ve daha yüce ruhlu olacağım belki...
