onları da anlayamazsak pkklıları da, böylelerini de şiddetten vazgeçiremeyeceğiz dedirten ülkücülerdir.
oturduğum ilçenin bir futbol takımı var: türkeli belediye esnaf spor. bu takım sinop'un başka bir ilçesinde maça gittiğinde maç sonrası kötü olaylar yaşanmış. ben o zaman küçüktüm, 10 yaşındaydım sanırım. o ilçenin futbol takımı geldi, ben de arkadaşlarla izlemeye gittim. maçı kazandık, sonra misafir takım soyunma odasına gitti. önce oraya doğru koşan taraftarları gördüm. hasan abisi, kazım'ı, şükrü'sü... hepsi "amuna goyacaz" ifadesiyle misafir takımın soyunma odasına koştular. tabi küçük olduğumuz için biz arkadaşlarla gitmedik. sonrasında ilçenin çıkışındaki köprüye gittik. bize birer yumurta verdiler, "otobüs geçerken atın" dediler. biz yumurtaları aldık, otobüs geçerken attık. sonra da "ben tam şurasına attım." gibi şeyler söyledik birbirimize.
kısacası eğlenceliydi. ben öyle şiddet seven bir çocuk değildim, aksine şiddete karşı aşırı hassas bir çocuktum. belki duygularımı bastırmıştım, belki gaza gelmiştim, belki izlediğim bir filmden olmuştu ama ben o olaydan zevk almıştım.
bir şeyler yapmak gerek.
kaç bin insanı katledenleri, öfkelerine hakim olamayıp katilleri katletmeyi marifet sananları, pekakalılara taş atanları, maç sonunda kavga çıkaranları durdurmak için...
