benim.
bazen insanlar bir şeyler anlatırken, dinliyormuş ve ilgileniyormuş gibi yapmak zorunda kalmak, çin işkencelerini aratan türden bir işkence oluyor benim için. evet bunu yapıyorum çünkü artık yapmam gerek. biraz değişmiş olmak yetmez, tamamen değişmem gerek. zorunda olmak ise işin en acı trajik kısmı. birileri bir şeyler anlatırken ilgiliymiş gibi kafamı salladığımda, benim o halimi görenler, kafamın içinden geçenlerin binde birini bile tahmin edemezler. bilemezler düşüncelerimin, belki de bir insanın varabileceği son noktada çılgınlar gibi koşturduğunu. ama bir mikrokamerayla beynime girilseydi eğer, beynimin o anki hayalleri görüntülenseydi, belki de yüzyılın en vahşi filmi çekilmiş olurdu. çünkü muhtemelen mikrokameranın çektiği görüntüde, karşımda bana bir şeyler anlatmaya çalışan insanlardan birine, yakınlarda hangi türden bir cisim varsa onu alıp o konuşan ağzının ortasına çakıyor, sonra diğer elimle içki şişesini diğer insanın kafasına geçiriyor, bütün bunları yaparken ağzımın içinde tuttuğum alkolü çakmaktan çıkardığım alevin ortasına tükürüp artık dönüştüğü bir alev makinesiyle bir diğer insanın yüzünü yakıyor, sonra da paketten bir sigara çıkarıp o insanın yanan yüzünden sigarayı ateşleyip bir nefes aldıktan sonra dumanı havaya doğru üflüyor olurdum. ama ben tüm bunları yapmak yerine ilgili numarası yapıp dinlemeye devam ediyorum o insanları. alışmam gerek. dışımda bir, içerimde binlerce ben var. tek bir bedende birleşmem gerek. sonra elbet zamanı gelecek içimdeki binlerce ve dışımdaki bir tek beni unutmanın. hepimiz bir gün kim olduğumuzu unutacağız zaten. benim de unutmam gerek.
