Babam bir melek olsa da, onca ensest/ aile içi taciz/ tecavüz davası izledikten sonra içimden gelmeyendir.
Her insanın içinde bir canavar uyur, ne zaman uyanacağı belli olmayan.
Nazarımda her insan potansiyel bir suçludur.
Bir insan bunu yaptıysa, bir diğeri de yapabilir. Yapmaya kabiliyeti vardır.
Yapmasa da belki düşünür.
Ve düşünmesi bile yeterince mide bulandırıcı.
insanlara gerçekten güvenilmez, güvenmeyin.
Bazen öyle davalar geçiyor ki "yok artık bu adam mı yapmış bunu" diye şok geçiriyorsun.
Etrafınızdaki herkes suçlu/psikopat/sapık olabilir.
Ararsanız... Kendinizde bile bulursunuz bu moleküllerden.
Siz de potansiyel bir suçlusunuz.
Kendinizi tutmak ve suç işlemek arasındaki çizgi varya?
O aslında çok ince.
O yüzden bazı şeyleri, en iyisi mi, aklınızdan bile geçirmeyin. Çünkü ne kadar düşünürseniz o kadar yaklaşırsınız gerçekleştirmeye.
Neyse konudan uzaklaştık, en son ben yapmam diyordum.
Zaten Babamla yakın temas kurmak oldum olası kötü hissettimiştir. Babamla hiç bir sorun yaşamadığım halde.
Ama annemle mesela, bir gün boyunca sarılabilirim.
Ki küçükken de çoğu kızın aksine kıskandığım ebeveynim annem olmuştur.
Babamın ona yaklaşmasından dahi gıcık kapardım. Adama Böyle kürekle dalasım gelirdi.
Halâ da gündemdedir bu durum.
Ve sanırım dünyadaki tüm erkeklere karşı irl tutumum aynıdır.
Bir adama bakarken içimden "sen kimbilir ne pislikler düşünüyorsundur, kimlerin canını yakmışsındır" diye düşünüp tanımadan nefret ederim.
Sanırım, genetik bir hafıza sözkonusu.
Ve soyumdan bir hanım çok iyi şeyler yaşamadı.
