ülkeyi yönetenler tarafından belirli aralıklarla ve aktüeryal denge gibi ağdalı sözler eşliğinde gündeme getirilen, ve nedense yarı aç yarı tok yaşamaya çalışan emekçinin cebine el atmakla önünün alınacağı varsayılan olgu.
asgari ücretle çalışan bir işçi için dahi sosyal güvenlik kurumunun tahsil ettiği prim 250 ytl civarında. bir başka deyişle alt sınır bu. bunun üstünde ödeyenler var, altında yok.
şimdi biraz beyin jimnastiği yapalım. bu paranın yarısının sağlık hizmetlerinden yararlanmak, diğer yarısının ise emeklilik fonu için kullanıldığını düşünelim. yani sosyal güvenlik kurumu tahsil ettiği asgari 250 ytl primi sağlık ve emeklilik sistemleri arasında 125 er ytl olarak eşit şekilde taksim ediyor olsun.
ayda ödenen 125 ytl, yılda 1500 ytl gibi bir meblağ ediyor.
bu meblağ ülkemizde de yaygın şekilde hizmet vermeye başlayan özel sağlık ve özel emeklilik sistemlerinin, insanca sağlık hizmeti ve insanca emeklilik karşılığında talep ettiği paranın neredeyse iki katı!
üstelik ticari kurumlar olan ve temel amaçları para kazanmak olan bu sigorta şirketleri bu işten hatırı sayılır para da kazanıyorlar.
sosyal güvenlik kurumu ise kar amacı güden bir kurum değil. ama özel şirketlerin çok daha kaliteli hizmet karşılığında aldıkları ücretin yaklaşık iki katını, ve üstelik devlet zoruyla tahsil ediyor olmalarına rağmen sürekli açık veriyorlar.
garip bir durum. hem de çok garip!
asıl garabet ise, devletin malı deniz, yemeyen domuz anlayışındaki haram yiyicilerin vebalinin, aktüeryal denge masallarıyla her fırsatta emekçinin sırtına yükleniyor olması.
