Koca bir kalpti taşıdığı minicik bedeninde. Kim sorsa ya da kime sorsa anlamı yoktu bunun, anlamının içinde kaybolan kendisince. Aslında tam tersiydi, büyük bedende iğreti duran küçük aşk telaffuzuna. Kendisiydi küçük olan, büyüktü aşkı olan. Nice dizeler yaptığı, şarkı tadında söylediğiydi herkesten çok, kendisini anlatmak bir yana... Nağmesinde aşk, kalbinde aşk, cüssesine inat ruhunda aşk vardı.
- Anlatsana koca cüsseli adam.
Ya da;
Anlatsana büyük(!) olan adam.
Nasıl oldu bu aşk, senden küçük olan? -
' itiraz etti,
Serzenişlerini dillendirdi: '
- Küçük benim, büyük olan aşkım,
Aşkım da, kendimi aşan... -
- Bayım, bir soluklansanız,
Ardından anlatsanız,
Canfeza duygularınızdaki ritmi bize dalga dalga bahşetseniz?.. -
Ağız dolusu kustu. O kusarken biz dolduk. Biz dolduğumuzda ise o boşalmadı, yitmedi, tükenmedi.
Anlattı ki anladık; büyük olan aşk, aşkı büyük yapan adam.
