Öğrencimle ödev yaparken yeniden okuduğum ve sonu sürekli aynı biten yazım türü. Küçüklüğümüzden beri bizi alıştırdıkları şey 'kötüler daima kaybeder'. Masalların sonunda kötü olan varlık muhakkak hatasını anlar ve bir şekilde cezasını bulur. Tüm bu sürreallik içinde geçen bir çocukluktan sonra hayatta kötülüklerle tanışmaya başlarız. Hani kötüler kaybediyordu,basbayağı kazanıyor'un şokunu atlatırız. Derken zamanla bizler de bu değişime dahil oluruz.
Çocukluğumuz böyle geçti derken biraz daha büyüyünce bu defa Türk sinemasının iyinin fazlasıyla iyi, kötünün de fazlasıyla kötü olduğu masalsı filmler ile tanışırız. Ulan gene kötüler kaybediyor oh mis derken hepimizin ziyadesiyle iyilik aşılaması (hatta zehirlemesi de diyebiliriz) yaşadığı bir zamandan karşımıza yine kötü insanlar çıkınca biz yine şok.
Öyleki çocuklara en saf iyilik güzellemelerini yapıp büyümeye başladıklarında aslında her şeyin gerçekten bir masal olduğu gerçeğini yüzlerine vuruyoruz. Bu açıdan çok havada kalıyormuş gibi geliyor bu tür okumalar veya görsellikler. Eminim kapan çocuklar da vardır ancak en basit örneği ile kendi öğrencim hayat bilgisi testinin tamamını doğru yapıyor çünkü iyilik dolu cevaplar sırıtıyor basbayağı. Uygulamaya gelindiğinde yaramaz bir çocuk ve işaretlediklerinin çoğunu yapmıyor. Aile, çevre veya diğer unsurlar bunu bir şekilde etkiliyor muhakkak ama biraz daha etkili olmasını isterdim bu tür şeylerin. ikinci sınıf öğrencisinin bile öylesine üzerinden geçtiği bir kaç doğru davranış olarak kalmamalıydı.
Bunu masal veya türk filmlerinin basitligi olarak mı degerlendirmek gerekir bilmiyorum ama o yaşlarda bunların abartılı olduklarını düşündüğümüzü sanmıyorum. Yaşayarak deneyimlediğimiz şeyleri bunların çok üzerinde tutuyoruz. Bu tür şeyleri saçmalık olarak görüyoruz zamanla. Daha da büyüdükçe realist romanlar okumaya, filmler izlemeye başlıyoruz.Hoşumuza giden de bu oluyor kendimizi, doğamızı en apaçık haliyle görmek. iyilik dolu içerikler çocuklara, iyiyle kötünün harmanlanmış içerikleri biz büyükler için yeniden üretilip duruyor. Hepsi bir döngüymüşçesine. Sürreal iyilik pek etki etmiyor oysa. Etki eden hayatın kendisi ve onun yansıması ile üretilenler. Masaldan nerelere geldim ama aklımı kurcaladı. Wtf?
