ama öyle çok değil, bütün değil; azar azar, tane tane, lime lime, bölük pörçük... her bir parçam, her bir demim, her bir günüm, her bir yanım-yansımam bir tarafa döküldü, bir tarafa kaykıldı. ben öldüm ama en çok da öldürüldüm. zanlımı mı sordunuz? bakın onu bilemedim.
badem çiçek açmıştı, hatırladığım en son aydı bu ve annem şefkatle güneşten yanmış ve kokumu daha da keskinleştirmiş kafamı öpüyordu anaçla. biri ya da birileri aldı, kopardı beni aitliğimden. elleri ile didik didik ettiler, etlerimi tane tane kopardılar hünerli parmakları ile. ruhumu şad ettiler en verimlisinden. dehlizlerde kayıp mı oldum yoksa özümü mü buldum, hala anlamış değilim.
ben öldüm;
en çok da ruhum öldü, benimden kıyasla. parçalanan hangisiydi, sormadım azledicilerimden.
sormak için zaman var mıydı, onu da kestiremedim o kısacık ama uzadıkça çoğalan, büyüyen, kocaman boşluğu kaplayan çeper ıssızlıkla...
neye kurban gittiğimi de bilemedim. bir aşkın yüzü suyu hürmetine ise, başım gözüm üstüne. ama bir kıskançlık ya da iktidar olmanın melul maharetineyse, bakın ona kanarım, yaşayacaklarımın eksik kalmasının vahametine.
bilirim, herkes için azdır dünya zamanı, çok gelir ahir hayatı. dengesizliğin acınası halinde, beşer yine de ister ömrünün doygunluğunu, çokluğunu ve dahasını.
ben öldüm;
çok oldu ağlayanım.
cenaze namazı istemedim, yakılıp küllerimin savrulmasını istedim yakınlarımdan. şimdi bir toprağın kıyısına iliştirilmiş bir tabut içindeyim. söz yok; kelamın nihayetlendiği bir kuyu dibindeyim. sesin anlamadan önce gelen heyulası var şimdi zulamda.
ağıt mı yoksa üzüntünün karabasanı mı? bilemedim. sadece dinledim.
ben öldüm;
evet, tepeden tırnağa çiçek açtı dallarım, şarkı söyledi gırtlağım, ılık esti baharım. koynumda sakladığım günahlarım, sevaplarım azat oldu, ben yeniden doğdum günahsızlığa.
ben öldürüldüm;
sonsuzluğa uğurlanmanın naaşı içindeyim. az sonra özgür olacak ruh bedenden. azmettiricimi tanımadan ya da bilemedim. en çok da buna içerlendim.
