en son saçma rüyamın hala etkisindeyim.
çok fazla rüya görebilen birisi olmadığımdan mı yoksa
geçen yaz kaybettiğim anneannemi rüyamda görmem mi
bu kadar etkiledi bilmiyorum ama zırıl zırıl zırlıyordum rüyanın ardından.
güya anneanneciğim sağ ve aynı evde kalıyoruz. odamın hemen karşısındaki odada uyuyor. gözlerimi açtığımda herşeyin yolunda olduğunu düşünüyorum ama tuvalete gitmek için kalkıyorum. tam kapısından girmek üzereyken hooooop anneannem -ki kendisi 90 yaşında ve yardımsız yürüyemezdi- beni itekleyerek tuvalete dalıyor arkadamı dönüp bakıyorum ki tuvalete oturmuş ama denk getirememiş. yardım etmek için koşacağım sırada adımı haykırıyor. tam yanına vardığımda tuvalette sıkışmış olan anneannemin ayaklarının ucunda bir başka anneannem var ve gerçek anneannemin ayağını yiyor. ohaaaaaaaa diyerek uyandım doğal olarak. nas felak allah ne verdiyse din kültürü dersinde sıralamak istedimse de ağlamaktan içim çıktı okuyamadım.
ağlayamadım anneanneciğimin ardından, ağlamak biraz da kabullenmek olacaktı belki de yokluğunu. bana bir ömür zırh olmuş o koca kadın seneler içerisinde ufacık kalmış, tuvalet-yemek gibi diğer tüm yaşamsal ihtiyaçlarını biz karşılıyorduk. bana konuşmayı ve emeklemeyi öğreten hacı ninemi bezliyordum ki gidiverdi. belki de duaları böyleydi elden ayaktan düşmemek ama rüyada bile acısına şahit olmak perişan etti beni.
ayağınızı denk alın pek bi sayın saçma rüyalar, beni anneannemle sınamayın!
