genelde yalnızlığın tavan yaptiği zamanlarda radyo dinlediğimi fark ettim. havadan sudan konuşmalara, "normal" zamanlarda burun kivrilan klişe muhabbetlere bile yeri geliyor, ihtiyaç duyuyor insan. otobuste boş bir dunya koltuk varken sirf iki kelam etmek umuduyla birinin yanina oturmak gibi. bir soluk duymak icin, plastik ve metal soğukluğu yerine ten sıcaklığı duymak icin...
boyle zamanlarda candir radyo. miymiy konuşan canli yayin konuklariyla bile empati kurdurur insana. yalnizlik kudurtur ve yalnizlik huzurdur.
