kendimi keşfettiğim bazı anlar var.mesela üniversite ikinci sınıfta kafam çok güzel bon jovi nin its my life çalıyor arkada deli gibi dans ediyorum o an yaşayacak tek hayatım olduğunu bunun sadece kendim için yaşamam gerektiğini anlamıştım. ve klişeden ölmedim * . ben ölmedim ama bir yıl sonra anneannem öldü. o zaman gerçekten tanıdığım herkesin bir gün öleceğini sevdiklerimin çoğunun büyük ihtimalle benden önce öleceğini net olarak algıladım ve daha az insanları kırmak gerektiğini anladım. tabi bunu her zaman yapamadım ama bunu bilmek insanı çok değiştiriyor emin olun. sonra kalktım tek başıma beni kimsenin tanımadığı bir şehre geldim. ve hayatımda yaptığım en doğru şeydi bu bence. 25 yaşımda en yakın arkadaşımla tanıştım ve aşık oldum. aşk mevzusu boka sardı yürümedi ama çok güzel arkadaşlar edindim. tek başıma yaşayabildim! şu an beni en mutlu kılan şey bir gün gerçekten öleceğimi bilerek tek başıma özgürce gerçekten yaşıyor olmak. yaşamak doğmuş olmanın kaçınılmaz getirisi. kaçınılmazsa zevk almalıyız değil mi?
