Pulse versiyonuyla gerçekten insana yaşama sevinci katan, sözleriyleyse bizleri düşünmeye şevk eden şarkı. Yanlız rick wright'la gilmour'un sesleri ne zaman bir şarkıda olsa hep bir hoşluk, hep bir acayip uyum var be kardeşim dedirten bir pink floyd efsanesi. Zamana yapılabilecek en iyi tanım.
(bkz: echoes)
edit: mr. richard wright gittikten sonra daha bi anlamlanmış sanki dediğim epik yapıt...
