bu sene yorganın içine girmiyorum geceleri. yorganın üzerindeki battaniyeyi örtüyorum üzerime. evin gece sıcaklığı fena olmasa bile sabaha doğru ayaz jilet gibi keskinleşiyor. buna rağmen kendimi yorganın kavrayıcılığına bırakmıyorum. annem her gördüğünde söyleniyor kuru battaniye ile uyuduğum için. arada, arafta olmayı bilerek tercih ediyorum. çünkü sıcaklığı hak etmediğimi düşünüyorum. hafif üşüyerek uykuya dalmaya çalışırken kurmaya çalıştığım duygu ve düşünce zincirlerinin bir halkası mutlaka o sıcaklığa duyduğum hasreti, o sıcaklığa olan uzaklığımı konu ediniyor. o sıcaklığı hak etmedim, çünkü kendimle yüzleşme çabamda henüz çok başlardayım. kendini olduğu gibi kabul etmek zor bir zanaat. iç dünyamdaki zibilleri süpürebilirsem, "sonsuzluk ve bir gün"e olan susuzluğumla da yüzleşmiş olacağım ve beyhude üşümekten vazgeçeceğim.
