Bu filmle birlikte bütün Tarantino filmlerini sevmemin nedenlerini söyliyeyim sizlere; Bir Tarantino filmi herşeyden önce sadece bir ''film''dir! Bir Tarantino filmi size nasihat vermeye çalışmaz, mesaj vermek için hiç uğraşmaz! izleyicisine saygı duyar, ve çoğumuzun aslında sinemaya eğlenmek için geldiğimizi bilir. Bir Tarantino filmi sohbet demektir, gerçek hayatımızda yapmaktan hiç bıkmadığımız büyük boy muhabbetlerden biridir. Ayrıntılardaki ilginç şeyleri keşfetmektir... Fondaki afişlere takılıp kalmaktır... Eski bir filme yapılan göndermeyi keşfetmenin hazzını duymaktır, ve şundan emin olabilirsiniz ki Death Proof herşeyiyle (hatasıyla sevabıyla) bir Tarantino filmi. Bu da Death Proof'un izlenmesi için yeterli bir neden bence.
Filmde Grindhouse filmlerine ve 70'li yıllardaki B sınıfı seks ve şiddet filmlerine bir çok gönderme var. Özellikle kopmuş makara varmış gibi olan keskin geçişleriyle, yırtık ve kirlenmiş kareleriyle ve defolu gibi duran sesiyle projeden haberi olmayan bir kişi bu filmin muhtemelen 70'li yıllarda çekildiğini zannedebilir. Kaldı ki Tarantino'nun da hedefide birazcık bu. O eski istismar ve eğlence filmlerindeki tadı yakalayabilmek... Bunuda başardığını söyleyebiliriz. Hem de filme kendi stilinide yansıtmayı başararak. Sanki Tarantino 70'li yıllara gitmişte filmini orada çekipte gelmiş gibi...
Filmin en unutamadığım sahnesi ilk yarıdaki o muhteşem çarpışma sahnesidir. Bence şimdiden sinema tarihine geçti. Tarantino çarpışmanın tadına(!) fazlasıyla varmanızı sağlıyor!
Filmin sonları en eğlenceli kısmı, demedi demeyin. bence muhteşem bir şekilde bitiyor. Şimdinin bitmek bilmeyen ve sakız gibi uzadıkça uzayan finallerine karşılık bu film neredeyse eğlencenin doruk noktası diyebileceğimiz bir noktada bitiyor ve ''işte bir film bitince böyle bitmelidir!'' dedirtiyor!
