Ellerim ceplerimde, üşüyorum ve ıslağım. “Bir yağmur neleri götürebilir?” diyorum içimden. Ve başlıyor yine susmayan deniz; “103 kişinin canla başla savaşıp bu günlere kadar damarlarında taşıdığı kanı bir anda kaybettiği yeri temizleyebilir, onsuz uyuyamayan bir çocuğun oyuncak bebeğini, acemi bir yazarın –çantasının su geçirme konusundaki zaafı nedeniyle– bu zamana kadar yazdığı en güzel şiiri, yaşlı hisseden bir çocuğun baston gibi kullandığı yadigar şemsiyeyi ve daha niceleri.
Mevsimi bile değilken gelen saçma bir yağmur, zamansızca hüzünle doldurabilir bazı yürekleri. Geçmişe götürebilir, sesleri anımsatabilir, buğulu bir otobüs camına camii çizebilir. Birilerinin patlamış mermer mezarlarına düşen kuru gül yapraklarını süpürebilir. Yeniden hayata tutunmuş bir bebeği ağlatabilir. Balkona asılan çamaşırları toplatabilir, paçalara çamur bulaştırabilir, bir kızın saatlerce uğraşıp düzettiği saçını birkaç dakikada bozabilir (ki asla güzel değildir zaten) veya birkaç sokak hayvanının zamanla sertleşmiş tüylerini temizleyebilir. Annelerinin kızmalarına aldırış etmeden sokakta oynayan çocukların neredeyse hepsinin hasta olmasına neden olabilir ve belki bir kaçını yüksek ateşten hastaneye kaldırtabilir hatta ve hatta belki içlerinden birinin zatürre olup babasını son kez o gece o telaşla görmesine neden olabilir. Ve o çocuğun sizin 8 yaşındaki, kırmızı araba seven oğlunuz olmasına neden olabilir.”
