Güzel bir şarkı, bir şarkıcı ve bitmemiş bir hikâye denemesi:
Herkes hayrandı Nilüfer'e. Nilüfer de tam sevilecek kadındı doğrusu. Güzellik en çok ondaydı. Kimse onun gibi bakamaz, kimse onun kadar şaşırtamazdı. Sonra; halden anlar, sevmekten bilirdi. Kismeyi sevmezlik etmezdi. Mutlu olur, mutlu ederdi.
Herkes severdi Nilüfer'i, ama en çok biz severdik: Can, Turgay, ben; saklamazdık birbirimizden. Can bir şiir okurdu, Turgay bir şiir yazardı, ben bir söz söylerdim. Kafamız estiğinde ya da esmediğinde, başka şeyleri konuştuğumuz kadar Nilüfer'i konuşurduk.
Birisi çıksa, "Başka birisini seveceksiniz." dese biz yine Nilüfer'i severdik. Nilüfer de bizim için başkaydı.
Biz üçümüz birbirimizle anlaşırdık, bir meselemiz yoktu ama Nilüfer yanımıza gelince, ya da görüş alanımıza girince en çok biz satardık birbirimizi. Hemen onun yanına giderdik. Onunla konuşurduk; birimiz ikimizi rezil eder, Nilüfer'i güldürürdük.
Biz her gördüğümüzde Nilüfer'in yanında bitsek de Nilüfer hiç rahatsız görünmezdi bundan. Ama bu onun iyimserliğinden gelmiyordu, bazen insanların ilgisinden gerçekten rahatsız olurdu ve bunu belli ederdi. Ama bizim yanımızda öyle değildi hiç. Gülerdi, sohbet ederdi. Gidecek olsak bırakmaz, biraz daha kalın, derdi. Bunun hiç olumsuz bir açıklaması olamazdı. Kötü ihtimalle biz onu eğlendirebiliyorduk, iyi ihtimalle de içimizden birine karşı farklı bir şeyler hissediyordu...
