1960lar endonezyası'nda paramiliter gangsterler tarafından yapılan katliamı anlatan belgesel. asıl amaç mağdurlarla ve aileleriyle konuşmakmış ancak katliamı gerçekleştirenler hala güçlü oldukları için katillere ulaşmaları, mağdurlara ulaşmalarından daha kolay olmuş, joshua oppenheimer da katillere, yaptıklarını kendi perspektiflerinden anlatabileceği bir film çekme imkanı vermiş, sonucu ise kurgudan çok daha korkunç bir film. o kadar çok kırılma noktası vardı ki filmde, ülkenin resmi kanalında bir talk show'da gülerek ve alkışlar arasında işlediği cinayetleri anlatan anwar congo, bir davette bir kadının altı kişinin spermini yuttuğunu anlattıktan sonra ellerini açıp dua eden pemuda pancasila görevlileri, belgeselin sonuna doğru anwar congo'nun empati kurmaya başlaması...
filmin en korkunç tarafı bütün bunların gerçek olması ve bize yakın olması. filmi izlerken yaşadığım ülkeye şükrettim sonra akademisyenlere oluk oluk kanınızı akıtacağız diyen türk free man'leri düşündüm ve bir 20-30 sene sonra batılı bir yönetmenin türkiye'de buna benzer bir film çekmesi çok mantıklı geldi.
